Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας!
Μάλλον με αυτό τον τίτλο έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει η σύσταση της παράνομης Τουρκοκυπριακής Επιτροπής για την αποζημίωση των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα, κυρίως αυτή την περίοδο που η προθεσμία υποβολής αιτήσεων πλησιάζει προς το τέλος της και όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μας σπεύδουν να «εξαργυρώσουν» την κατεχόμενη ιδιοκτησία τους. Όπως έγινε γνωστό, οι αιτούντες θα λάβουν αποζημιώσεις από την Τουρκία με αντάλλαγμα την μεταβίβαση των αντίστοιχων περιουσιών τους στον εχθρό. Με άλλα λόγια, εμείς οι ελληνοκύπριοι, πληγέντες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, προχωρώντας σε αυτή τη διαδικασία, δεν μεταβιβάζουμε επίσημα στην Τουρκία απλά το οικόπεδο ή το σπίτι μας αλλά τα χώματα της καταπατημένης πατρίδας μας και, στην ουσία, την ίδια μας την πατρίδα! Τουτέστιν, σε περίπτωση οποιασδήποτε λύσης του κυπριακού προβλήματος, ακόμα και στην απίθανη, κατά τους πολλούς, απελευθέρωση των κατεχομένων μας εδαφών από τον τουρκικό ζυγό, τα μεταβιβασθέντα ακίνητα θα εξακολουθούν να ανήκουν στην Τουρκία, με αποτέλεσμα να έχει το δικαίωμα να τα παραχωρήσει σε τούρκους υπηκόους, δημιουργώντας τουρκικούς θύλακες στο νησί, πράγμα το οποίο είχε δημιουργηθεί προ του ’74 και αποτέλεσε μοχλό για τα γεγονότα που ακολούθησαν. Και ερωτώ: εμείς οι ελληνοκύπριοι δεν είμαστε που εκδιωχθήκαμε με τη βία από τα σπίτια και τα χωριά μας; Εμείς δεν είμαστε που θρηνούμε τα θύματα της τουρκικής εισβολής και που ακόμα και σήμερα θάβουμε συγγενής και φίλους που αγνοούνταν για 37 ολόκληρα χρόνια; Εμείς δεν είμαστε που λιθαράκι-λιθαράκι αναγκαστήκαμε να κτίσουμε από την αρχή τα σπίτια μας και να ξεκινήσουμε από το μηδέν μια ζωή σε μια μισή πατρίδα; Πως μπορούμε, λοιπόν, εμείς οι ελληνοκύπριοι να ξεπουλάμε την πατρίδα μας με ελαφρά τη καρδία παραδίδοντας με τα ίδια μας τα χέρια τις περιουσίες μας σε αυτούς που με τη βία λεηλάτησαν τα σπίτια και τα μνημεία μας και που, υποτίθεται, «δεν ξεχνούμε»; Αναλογιστήκαμε έστω και για λίγο, αποβάλλοντας από το μυαλό μας την εικόνα των βρώμικων χρημάτων που θα πάρουμε ως αποζημίωση, ότι μέσω αυτής της διαδικασίας αναγνωρίζουμε την παράνομη τουρκοκυπριακή επιτροπή, άρα και το ίδιο το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος που όρισε αυτή την επιτροπή, οδηγώντας έτσι και την διεθνή κοινή γνώμη, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και οποιονδήποτε άλλο εμπλεκόμενο και μη διεθνή οργανισμό να προχωρήσει εξίσου στην αναγνώριση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και την άρση οποιουδήποτε δικαιώματος των ελληνοκυπρίων απέναντι στη γη τους, την ελευθερία τους και την ανεξαρτησία τους; Τα θέματα που αφορούν την πατρίδα μας και τη σχέση μας με την Τουρκία είναι θέματα λεπτά που απαιτούν προσεκτικούς χειρισμούς από τον καθένα από εμάς, πολιτικούς και πολίτες, εξουσία και κοινωνία, λαμβάνοντας υπόψη κάθε φορά τις μελλοντικές επιπτώσεις κάθε μας κίνησης και όχι το βραχυπρόθεσμο κέρδος με το οποίο απλά χαϊδεύουμε τις βαθιές πληγές του κράτους, αλλά και τις δικές μας. Σκεφτείτε ότι και με μια απλή μετάβαση στις τουρκοκρατούμενες περιοχές, υποδεικνύοντας το διαβατήριό μας, αποδεχόμαστε την τουρκική κατοχή, πόσο μάλλον με την αποζημίωση…
Για κατάλληλη ενημέρωση της διαδικασίας αποζημίωσης των κατεχόμενων περιουσιών προτείνω :
http://www.typos.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=74419
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» στο έντυπο της Κυριακής, 30 Οκτωβρίου 2011
Γιατί είμαστε ακόμη κοιμώμενα πρόβατα;
Το μέσο του καλοκαιριού, κάπου μεταξύ διακοπής ηλεκτρικού ρεύματος, κηδειών, υπουργικών παραιτήσεων, ατελείωτων συνομιλιών και καθημερινών συγκεντρώσεων χιλιάδων αγανακτισμένων πολιτών έξω από το προεδρικό μέγαρο, μας βρίσκει να κολυμπάμε σε μια θάλασσα πολιτικοοικονομικών προβληματισμών. Άλλους πολύ, άλλους λίγο και άλλους… καθόλου. Διότι εμάς τους Κύπριους δεν μας βγάζουν εύκολα από τον λήθαργο και τον ύπνο του δικαίου. Μάλλον οι 13 θάνατοι, οι δεκάδες καταστροφικές επιπτώσεις, η συνεχής διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος και η οικονομική κατρακύλα δεν είναι αρκετά. Μόνο ένα ακόμα «’74» θα μας ξυπνούσε πραγματικά. Ακόμα και οι χιλιάδες πολίτες που κατακλύζουν την είσοδο του προεδρικού μεγάρου μπορεί να μην έχουν όλοι αντιληφθεί πλήρως τι μας έχουν κάνει. Οι κυβερνώντες εννοώ. Γι’ αυτό σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, βουλευτές και λοιπά κομματικά στελέχη περιφέρονται στην τηλεόραση κατηγορώντας ο ένας τον άλλον και ρίχνοντας ευθύνες σε κόμματα και παρατάξεις, ενώ ο λαός περιμένει ουσιαστικές κινήσεις και αποφάσεις για να βγει η χώρα από τον όλεθρο. Και γι’ αυτό άλλωστε ο πρόεδρος, ενώ ανάγκασε σε παραίτηση τους υπουργούς του, συνέχιζε για μέρες ανενόχλητος τις ατελείωτες συνομιλίες με τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ αφήνοντας την χώρα με διαμελισμένη κυβέρνηση! Βλέπετε έχει περισσότερη σημασία γι’ αυτόν η σχέση του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ από ότι η σχέση του ιδίου με τον λαό που τον ψήφισε. Ακόμα και το διάγγελμα, τέσσερα εικοσιτετράωρα μετά την 11η Ιουλίου, ήταν μια κραυγή συσπείρωσης των οπαδών του ΑΚΕΛ και μια αγωνιώδης προσπάθεια τόνωσης της υπερηφάνειας των κομμουνιστών για τον αρχηγό τους.
Μήπως, όμως, για όλες αυτές τις απαράδεκτες συμπεριφορές φταίμε και εμείς οι πολίτες; Όταν μετά την εισβολή του ’74 όλος ο αγώνας μας περιστρεφόταν γύρω από την οικονομική επιβίωση και ανέλιξη σε προσωπικό και όχι σε εθνικό επίπεδο, για να σβήσουμε το κόμπλεξ του πρόσφυγα και του φτωχού, γιατί οι πολιτικοί μας να διαφέρουν; Κύπριοι δεν είναι κι αυτοί; Γιατί να ενδιαφέρονται για το καλό της Κύπρου όταν εμείς οι ίδιοι, που ελαφρά την καρδία ρίχνουμε την ψήφο μας στον γνωστό του γαμπρού της γειτόνισσας, δεν μας ενδιαφέρει το κοινό καλό αλλά η τσέπη και το «μέσον» μας; Όταν βλέπουμε τους πολιτικούς να ξεπουλάνε την πατρίδα μας στο βωμό της προσωπικής φιλοδοξίας και της κομματικής προβολής, μήπως βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη; Όταν μετά από τόσες τουρκικές αδιαλλαξίες για την λύση του κυπριακού προβλήματος, ο πρόεδρός μας συνεχίζει με χαμόγελο να σφίγγει το χέρι του κατοχικού ηγέτη χαμογελώντας και δηλώνοντας περήφανα την προσωπική φιλία που τους ενώνει, μήπως φταίμε εμείς που όταν τον εκλέξαμε για πρόεδρο δεν μετρήσαμε τις γνώσεις, τις ικανότητές και το εθνικό φρόνιμά του αλλά μας συνεπήρε η σοβαροφάνεια, η υπεροψία και ο δήθεν «ξερολισμός» του; Μην ξεχνάτε ότι διαλέξαμε έναν πρόεδρο που δηλώνει ότι νιώθει περισσότερο Σύριος παρά Κύπριος! Και γιατί μετά από όλα αυτά απορούμε που δεν νιώθει καμία ενοχή και κανένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στο λαό της πατρίδας του; Που δεν φαίνεται να προβληματίζεται, έστω και εκ των υστέρων, για το τι οφείλει να κάνει για να επαναφέρει την τάξη, την ασφάλεια και την δικαιοσύνη; Και όχι μόνο ο πρόεδρος αλλά και όλη η αυλή της πολιτικής μας πανωλεθρίας που περήφανα δηλώνουν άμοιροι των ευθυνών πίσω από τα φιμέ τζάμια των πανάκριβων αυτοκινήτων τους;
Αυτά όλα, τελικά, ίσως και να αποτελούν την σωτηρία μας! Η έκρηξη, οι δίωρες διακοπές πολιτισμού, η μείωση των μισθών, οι νεκροί, οι μαυροφορημένοι συμπατριώτες μας, οι χιτλερικές αντιμετωπίσεις του προέδρου και οι γέλωτες της Τουρκίας: απανωτά χαστούκια αφύπνισης. Γιατί είμαστε ακόμη κοιμώμενα πρόβατα;
«Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται»(;)
Λίγες μέρες πριν, ένας φίλος μου είπε την εξής απλή πρόταση: «Το νησί σας θα ελευθερωθεί όταν οι Κύπριοι μετανοήσουν». Αλήθεια, ακόμα δεν έχουμε μετανοήσει; Πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να περάσουν για να καταλάβουμε ότι η πατρίδα μας μάς χρειάζεται; Στην Κύπρο επέστρεψα πρόσφατα μετά απο δέκα χρόνια. Τα πράγματα δεν είναι ακόμα ξεκάθαρα. Ο κόσμος άλλωτε φέρνει στο μυαλό του τα προβλήματα της πατρίδας του, τους αγνοούμενους, τα κατεχώμενα και τους νεκρούς και άλλωτε μπαίνει αμέριμνα στο πανάκριβό του αυτοκίνητο για να μεταβεί στο πανάκριβο εξοχικό του. Η καλοπέραση και η χλιδή δεν είναι ακόμα εξακριβωμένη στην κυπριακή κοινωνία. Από τη μία είναι η ένδειξη ότι παρ’ όλα τα προβλήματα δεν μείναμε στάσιμοι αλλά αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, προτάσσοντας με αυτό τον τρόπο τα στήθια μας απέναντι στους εισβολείς και φωνάζοντας τους: «Ακόμα κι αν μας κρατάτε τη μισή μας πατρίδα, όχι απλά έχουμε επιβιώσει αλλά έχουμε γίνει και καλύτεροι από εσάς!» Από την άλλη είναι η ένδειξη ότι έχουμε καλύψει όλη τη λύπη, το πένθος, τον κοινωνικό κερματισμό και την απώλεια που νιώθουμε με το πέπλο της καλοπέρασης και των χρημάτων για να ξεχνιώμαστε. Στην αρχή ξεχαστήκαμε για λίγο αλλά όσο πέρναγαν τα χρόνια ξεχαστήκαμε ακόμη περισσότερο.Σήμερα απλά έχουμε ξεχάσει. Ο αγώνας για να γίνουμε ισχυροί και να ορθώσουμε το ανάστημά μας στους «απέναντι» μετατράπηκε σε έναν αχόρταγο αγώνα ευημερίας και υλικών αγαθών ενώ ο αρχικός σκοπός χάθηκε κάπου στην πορεία, βυθισμένος στη μυρωδιά της λίρας, της χρυσής πιστωτικής κάρτας και του design υποδήματος. Χάθηκε μέσα στην προσπάθεια να σβήσουμε από την εικόνα μας το κόμπλεξ του αδικημένου, του φτωχού, του πονεμένου, του πρόσφυγα. Το σβήσαμε, δε λέω, παραμείναμε όμως άνθρωποι; Παραμείναμε οι Κύπριοι που Δεν Ξεχνούν; Πού χάθηκαν εκείνες οι γυναίκες που πριν αρκετά χρόνια ξεκινούσαν τεράστιες πορείες χιλιομέτρων κάτω από τον ήλιο και τη ζέστη, πίνοντας λεμόνι για να ξεδιψάσουν, για να υψώσουν τη φωνή τους στον τουρκικό ζυγό; Πού χάθηκαν τα συλλαλητήρια στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας; Πού πήγαν οι φωτογραφίες των αγνοουμένων από το φυλάκιο της οδού Λήδρας; Πού πήγαν τα σακιά με άμμο στο όριο της Πράσινης Γραμμής και τα γαλανόλευκα βαρέλια που θύμιζαν ποιοι πραγματικά είμαστε; Όλα πνίγηκαν στην θάλασσα της επιτυχίας, της ανόδου, του χρήματος και της δόξας! Οι γυναίκες έγιναν μεγαλοκυρίες προαστίων, το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας “check point”, το φυλάκιο της οδού Λήδρας τουριστικός προοροσμός και εμείς επισκέπτες στα τουρκοκρατούμενα χωριά μας, τουρίστες στα ιστορικά μας μνημεία, καταθέτες στα καζίνο του ψευδοκράτους που μας χλευάζει! Τα σακιά και τα βαρέλια αντικαταστάθηκαν με ψηλά πολύχρωμα πετάσματα που κρύβουν τα ερείπια της Νεκρής Ζώνης. Δεν μπορούν, όμως, να κρύψουν το λευκό σύννεφο πάνω από τα τουρκοπατημένα χώματά μας, που όσο περνούν τα χρόνια φουντώνει και αγριεύει! Ξυπνήστε! Δεν είμαι ούτε ιερέας, ούτε η Ελένη Λουκά! Και εγώ με τη σειρά μου σπούδασα και αγωνίζομαι για μια καλύτερη ζωή και την προσωπική μου επιτυχία, όπως όλοι πρέπει να κάνουμε. Δεν χρειάζεται να θυσιάσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και ούτε, για να μιλήσω στη γλώσσα που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, τη σούβλα και την μπύρα! Στο κάτω κάτω αυτά έμειναν να μας κρατάνε ζωντανούς και να θρέφουν την ψυχική μας ισορροπία, την ανθρώπινη ανάγκη μας για ανέλιξη και επιτυχία, σπιτικό και οικογένεια. Αλλά μην ξεχνάτε! Χρησιμοποιείστε την δύναμη που αποκτήσαμε ως λαός και ως κράτος τόσα χρόνια, ψυχική και υλική, και δείξτε ποιοι είμαστε! Η Κύπρος μας μάς περιμένει. Μην την προδώσετε…
Ένα κομμάτι χαρτί…
Ένα κομμάτι χαρτί κρεμασμένο στο συρματόπλεγμα. Ένα κομμάτι χαρτί ποτισμένο με μελάνι. Ένα κομμάτι χαρτί που με την πρώτη βροχή θα λιώσει και θα πέσει πάνω στην άμμο σε κομμάτια και ο αέρας θα τα σκορπίσει στα νερά της Αμμοχώστου. Και θα χαθούν. Μαζί τους θα χαθούν και οι λέξεις που είναι γραμμένες στο χαρτί. Μαζί με τις λέξεις και τα συναισθήματα; Πόνος, οργή, αγανάκτηση. Ποιανού τα χέρια σχημάτισαν τα γράμματα αυτών των λέξεων; Ποιός ξέχασε τη ψυχή του στην έρημη πόλη φεύγοντας; Την ξέχασε ή του την πήρανε; Τι άλλο του πήρανε; Το σπίτι; Τον γονιό; Το παιδί; Ποιοί; Και με ποιό δικαίωμα; Πώς βγαίνει η ψυχή ενός ανθρώπου και μένει στους νεκρούς δρόμους μιας πόλης; Τι κάνει μια ψυχή σε αυτή την πόλη; Τι να βλέπει άραγε; Ποιός ξέρει; Κανείς. Κανείς από εμάς που στεκόμαστε έξω και κοιτάμε μέσα από τα συρματοπλέγματα. Μισοκλείνουμε τα μάτια μήπως καταφέρουμε να διακρίνουμε κάτι. Μάταια. Είναι πολύ μακρυά. Έτσι λένε τα μάτια μας. Η ψυχή μας μήπως λέει ότι είναι πάρα πολύ κοντά; Αν απλώσεις το χέρι θα πιάσεις τον αέρα αυτής της πόλης. Κι αν το φέρεις κοντά στην καρδιά σου και το ανοίξεις θα έχει μέσα αλμύρα από την θάλασσα και χρυσάφι από την άμμο. Θα έχει γέλια από παιδιά και φωνές από γυναίκες. Όχι μόνο φωνές χαράς αλλά και φωνές λύπης, κραυγές πόνου, αγωνίας, απελπισίας. Στο χέρι σου θα δεις μαυρίλες από μπαρούτι, κομμάτια από σφαίρες. Θα δεις στάχτη από φωτιές και σκόνη από γκρεμισμένα σπίτια. Θα δεις αίμα από πληγές που πλέον έχουν κλείσει. Στο σώμα, γιατί στο μυαλό έχουν μείνει τα σημάδια τους. Στην καρδιά έχουν μείνει οι ραφές που προσπαθούν να τις κρατήσουν κλειστές. Στην ψυχή ακόμη τρέχει αίμα. Και δάκρυα. Δάκρυα παιδιών που έχασαν τους γονείς τους. Δάκρυα μανάδων που είδαν τα παιδιά τους να πέφτουν νεκρά στο χώμα. Και ιδρώτας. Ιδρώτας των ανθρώπων που πάλεψαν να χτίσουν αυτή την πόλη από το μηδέν. Μια πόλη που την χάσανε σε μία μέρα. Που φεύγοντας κοίταξαν πίσω τους για τελευταία φορά. Αλλά ο ουρανός δεν ήταν πια γαλάζιος. Ήταν γκρίζος. Τα δέντρα δεν ήταν πράσινα αλλά μαύρα. Κι η άμμος είχε μετατραπεί από χρυσάφι σε στάχτη. Μόνο η θάλασσα είχε παραμείνει γαλάζια. Ακόμη και μέχρι σήμερα. Αλλά δεν είναι πια γεμάτη με νερό. Είναι γεμάτη μόνο με δάκρυα. Κι ο θόρυβος που βγαίνει από τον αφρό των κυμμάτων είναι θρήνος. Ο θρήνος των ψυχών που είναι βυθισμένες στη θάλασσα αυτή και σαν μισοπνιγμένος ναυαγός περιμένουν τη μέρα που θα τις ξεβράσει το κύμα…
Εγκληματική Πολιτική
Αποτελεί θλιβερή διαπίστωση το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα αντί να γνωρίζει και να ενδιαφέρεται για την πραγματική εικόνα του κυπριακού προβλήματος δηλαδή τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων από την Τουρκία, μας αποδίδει και ευθύνες για τη μη λύση του προβλήματός μας.
Αντίθετα με ότι ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί κύκλοι ότι δήθεν «γωνιάσαμε» περίπου την Τουρκία διεθνώς, σοβαρές διεθνείς εφημερίδες μας «γωνιάζουν» εμάς για την «αδιαλλαξία» μας και καμία ευθύνη δεν αποδίδουν στην Τουρκία της οποίας τα συνεχιζόμενα εγκλήματα στην Κύπρο παραμένουν ουσιαστικά άγνωστα και οπωσδήποτε δεν γίνεται καμιά αναφορά σ’ αυτά.
Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η ανταπόκριση από την Κύπρο του γνωστού περιοδικού «ΤΗΕ ΕCΟΝΟΜΙSΤ» που δημοσιεύτηκε στις 31 Μαρτίου 2011 και που μιλά για το αδιέξοδο στις συνομιλίες και για τους Ελληνοκύπριους που αντί να ακολουθούν τη συμβιβαστική συνταγή του «δώσε και πάρε» (give and take) παρερμηνεύουν τη συνταγή αυτή ερμηνεύοντάς την ότι γι’ αυτούς σημαίνει «πάρε και δώσε» “take and give”!
Αυτό δεν εκπλήττει για δύο λόγους.
Πρώτον διότι καμιά αποτελεσματική ενημέρωση του ξένου Τύπου δεν γίνεται από την Κυπριακή κυβέρνηση, αφού ούτε σχετικό επαρκές επιτελείο διαθέτει ούτε την ανάλογη διάθεση επιδεικνύει.
Δεύτερον διότι με τη φόρα των παραχωρήσεων του Ελληνοκύπριου συνομιλητή έχει δημιουργηθεί πια μια εικόνα των Ελληνοκυπρίων σύμφωνα με την οποία αντί να επιδιώκουν να πάρουν (ως θύματα) επιδιώκουν να δίνουν θεωρώντας ότι αυτό είναι υποχρέωση τους και σωστή στρατηγική τους. Κρίμα….
Το άρθρο είναι του δικηγόρου Λουκή Λουκαίδη και δημοσιεύτηκε στον «Φιλελεύθερο» την Κυριακή, 10 Απριλίου 2011
Cyprus Insight 