Ο εξευτελισμός των αξιών και των αρχών μας
Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελεί η πρόσφατη σύλληψη και παρενόχληση ευρωβουλευτών και Κυπρίων πολιτών (μεταξύ των οποίων και ιερωμένων) από τις τουρκικές κατοχικές Αρχές στην κατεχόμενη Αμμόχωστο νωρίτερα αυτό τον μήνα. Κανείς δεν πιστεύει ότι το περιστατικό αυτό ήταν ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Αντίθετα, συστηματικά και με συνέπεια, οι πράξεις της Τουρκίας παραπέμπουν σε ένα πολύ σκληρό κατοχικό προσωπείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πριν τρεις περίπου μήνες, ανήμερα των Χριστουγέννων, οι τουρκικές κατοχικές Αρχές είχαν διακόψει τη θεία λειτουργία των Χριστουγέννων επειδή, όπως είχαν αναφέρει, δεν είχε εξασφαλισθεί προηγουμένως άδεια!
Η συνέπεια αυτής της τουρκικής πολιτικής συμπεριφοράς συνάδει πλήρως με τις πολιτικές θέσεις και προτάσεις που κατατίθενται στο τραπέζι των συνομιλιών. Ακόμα και επί ηγεσίας Ταλάτ είχαν κατατεθεί προτάσεις, βάσει των οποίων εζητείτο η εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών και για τους Τούρκους υπηκόους (ακόμα και αν η Τουρκία δεν ανήκει στην ΕΕ). Όχι μόνο απαιτεί η τουρκική πλευρά τη νομιμοποίηση των εποίκων αλλά διεκδικεί την κατοχύρωση του δικαιώματος εγκατάστασης Τούρκων υπηκόων στην Κύπρο: δηλαδή τη νομιμοποίηση της αλλαγής της δημογραφικής ταυτότητας της Μεγαλονήσου.
Εάν ανατρέξουμε ιστορικά μετά από την εισβολή του ’74 και αξιολογήσουμε τον τρόπο συμπεριφοράς της Τουρκίας, αλλά και τις θέσεις της εκάστοτε τουρκοκυπριακής ηγεσίας στο τραπέζι των συνομιλιών, βλέπουμε ότι η Τουρκία μεθοδικά και απροκάλυπτα προσπαθεί να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να δημιουργήσει ένα προτεκτοράτο. Η «ευελιξία» (βλέπε υποχωρητικότητα) η οποία επεδείχθη από την ελληνοκυπριακή ηγεσία καιη αποδοχήπροτάσεων για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με εποικοδομητικές ασάφειες αναφορικά με την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτέλεσαν λανθασμένες επιλογές. Εκείνο το οποίο συνέβαλε ούτως ώστε να απαλλαγούμε από τέτοιου είδους λύσεις (τουλάχιστον μέχρι τώρα) ήταν αφ’ ενός ο τουρκικός μαξιμαλισμός και αφ’ ετέρου η στάση της πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων που αντιμετώπισε/αντιμετωπίζει με δυσπιστία αυτές τις θέσεις.
Η ουσία είναι ότι οι πράξεις και οι θέσεις της Τουρκίας έρχονται πάντα να μας υπενθυμίζουν την πραγματικότητα σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση εκφράζουν ετοιμότητα για οδυνηρές υποχωρήσεις με στόχο μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Υπογραμμίζεται ότι η υπόθεση εργασίας η οποία γίνεται, άσοφα και απερίσκεπτα, είναι ότι οποιαδήποτε λύση επιτευχθεί θα συνιστά βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης. Όμως η λεγόμενη ρεαλιστική σχολή στην Κύπρο δεν είχε ποτέ την πλειοψηφία ανάμεσα στον λαό. Ας μην λησμονούμε ότι το 2004 η βάση του ΑΚΕΛ έσπρωξε την κομματική ηγεσία να διαφοροποιήσει την απόφασή της πριν το δημοψήφισμα, ενώ η βάση του ΔΗΣΥαπέρριψε συντριπτικά τις επιλογές της ηγεσίας του κόμματος.
Όλα αυτά παραπέμπουν στην ανάγκη να προβληματισθούμε και να προχωρήσουμε σε μία επανατοποθέτηση εφ’ όλης της ύλης. Πρέπει επίσης να αντιληφθούμε ότι άλλο λύση του Κυπριακού στη βάση των κατοχικών δεδομένων και άλλο λύση στα πλαίσια ενός έντιμου συμβιβασμού στη βάση μιας πολυπεριφερειακής ομοσπονδίας και της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η οδυνηρή πραγματικότητα -και ας συμβουλευθούν τα ένστικτά τους ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι- είναι ότι οι συχνές παρενοχλήσεις και οι εξευτελισμοί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας θα είναι το ελάχιστο που θα συμβεί στην περίπτωση λύσης με βάση τη νομιμοποίηση/ομαλοποίηση των κατοχικών δεδομένων. Ένα βασικό ερώτημα είναι κατά πόσονακόμα και τότε οι καλοπροαίρετοι θα συνεχίσουν να βλέπουν τα θετικά και θα αφήνουν τους κατοχικούς «εταίρους» να ροκανίζουν αξίες και αρχές οιοποίες ήδη θα έχουν ξεπουληθεί με την αποδοχή της «ρεαλιστικής» λύσης.
Ανδρέας Θεοφάνους, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας και διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων
Σταυροφορία από την Εκκλησία
Διεθνής πρωτοβουλία από τον Αρχιεπίσκοπο, πρώτος σταθμός το Βατικανό
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου θα θέσει επί τάπητος, κατά την επικείμενη συνάντησή του με τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ στη Ρώμη, με τον οποίο θα συναντηθεί τη Δευτέρα, το θέμα της συντήρησης των ορθόδοξων εκκλησιαστικών μνημείων στα κατεχόμενα.
Σε συνέντευξη Τύπου ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος είπε ότι «τα μνημεία μας στο βορρά καταρρέουν το ένα μετά το άλλο» και τόνισε ότι «αυτά τα μνημεία ανήκουν σε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και σε όλη την υφήλιο».
Εξέφρασε την αποφασιστικότητα της Εκκλησίας της Κύπρου να καταγγείλει «αυτό το ανοσιούργημα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο». «Οπου υπάρχουν βήματα θα τα χρησιμοποιήσουμε για να καταγγείλουμε την Τουρκία και για να καλέσουμε τόσο τα ΗΕ, όσο και τους Ευρωπαίους ηγέτες, να επέμβουν για να πειστούν οι Τούρκοι να μας αφήσουν να συντηρήσουμε τα μνημεία μας», είπε και προειδοποίησε ότι «είναι θέμα ελαχίστου χρόνου μνημεία αιώνων να καταρρεύσουν».
Η προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου προς αυτή την κατεύθυνση ξεκινά, όπως ο ίδιος δήλωσε, με την επίσκεψή του στο Βατικανό. Ωστόσο προτίθεται να απευθυνθεί, όπως ανέφερε, στα ΗΕ και στο ΣΑ, στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, Εκκλησίες, καθώς και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. «Δεν πρόκειται να αφήσω κανένα βήμα που να μην το ενημερώσω και να μην του ζητήσω συμπαράσταση ούτως ώστε να μπορούν οι λίγοι χριστιανοί μας που έμειναν στο βορρά να ασκούν απρόσκοπτα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, και να επιτραπεί και σε εμάς η συντήρηση όλων των μνημείων».
«Θέλω να πιστεύω ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες σέβονται τον Πάπα και όταν τους ζητήσει κάτι είμαι σίγουρος ότι θα το πράξουν», είπε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, σημειώνοντας ότι θα ζητήσει από τον Πάπα να επέμβει ο ίδιος προσωπικά.
Ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστόφορος, ο οποίος ήταν στην συνέντευξη Τύπου, ανέφερε ότι μετά την επίσκεψη της ομάδας εργασίας του Κογκρέσου των ΗΠΑ για θέματα θρησκευτικής ελευθερίας, κατά την οποία εξέτασαν την καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών στις κατεχόμενες περιοχές, οι Τούρκοι σε μια προσπάθειά τους να δείξουν θετικό πρόσωπο προς τα έξω, ανακοίνωσαν ότι οι ιερείς που προτίθενται να λειτουργήσουν στις κατεχόμενες εκκλησίες μπορούν να υποβάλλουν αίτηση δέκα μέρες πριν από την εορτή και θα τους παραχωρείται η άδεια χωρίς άλλες διατυπώσεις. Ο ίδιος, είπε, υπέβαλε αίτηση πριν από 20 ημέρες προκειμένου να του επιτραπεί να λειτουργήσει σήμερα στην Αγία Τριάδα, ωστόσο η απάντηση που έλαβε από τις κατοχικές αρχές ήταν αρνητική.
Εισιτήριο εισπράττουν οι Τούρκοι
Ο Επίσκοπος Καρπασίας Χριστόφορος χαρακτήρισε «απαράδεκτο και αδιανόητο» το εισιτήριο που καλούνται να πληρώσουν οι πιστοί που μεταβαίνουν στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. «Θα ήθελα να καλέσω πρώτα τους Καρπασίτες και εν συνεχεία όλους τους Ελληνες ορθόδοξους χριστιανούς ως μέσο αντίδρασης σε αυτό το γεγονός να μην επισκέπτονται το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα ώστε να εξαναγκαστούν οι Τούρκοι να σταματήσουν», είπε. Είναι καιρός, ανέφερε, «κι εμείς να αντισταθούμε σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις που εμποδίζουν την ελεύθερη θρησκευτική ζωή των πιστών στους χώρους της λατρείας μας». Ο Κύπρου Χρυσόστομος χαρακτήρισε το γεγονός απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο γιατί, όπως είπε, «έχουμε δέκα αιώνες πορείας μοναχισμού και ποτέ δεν βάλαμε είσοδο σε κανένα από τα μοναστήρια μας, αλλά οι πιστοί μας ελεύθεροι μπορούν να μπουν σε οποιοδήποτε μοναστήρι να προσκυνήσουν».
Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε επίσης στην ενέργεια των κατοχικών αρχών να σμικρύνουν το χρόνο της προειδοποίησης που χρειάζεται προκειμένου ιερείς να μεταβούν στα κατεχόμενα να λειτουργήσουν, από τον ένα μήνα στις δέκα ημέρες. Όπως είπε, πρόκειται για «σκέτη κοροϊδία» εφόσον έχουν γίνει αιτήσεις από πλευράς της Εκκλησίας της Κύπρου χωρίς ωστόσο να ληφθεί καμιά απάντηση, ενώ σε άλλες περιπτώσεις η απάντηση των κατοχικών αρχών ήταν αρνητική.
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», Σάββατο, 26 Μαρτίου 2011
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν!
Όχι, δε θα μιλήσω για το «Γεφύρι της Άρτας», αλλά για ένα άλλο γεφύρι που λέγετε «Δημόσια έργα στην Κύπρο», όπου ολημερίς χτίζονται και τα βράδια γκρεμίζονται! Δεν ξέρω αν μας ακολουθεί η κατάρα του πρωτομάστορα που για να στεριώσει επιτέλους το γεφύρι πρέπει να χτίσουμε μέσα τη γυναίκα του! Το θέμα είναι ότι στην δική μας περίπτωση τον πρωτομάστορα και τους εργάτες του πληρώνουμε εμείς με τους φόρους και τις άδειες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων μας! Και η πολιτεία πέρνει αυτά τα λεφτά, που κάποιοι άνθρωποι καταβάλλουν με μόχθο, και τα σκορπούν ελαφρά τη καρδία σε έργα τα οποία δεν τελειώνουν ποτέ! Άρα πληρώνουμε την ίδια μας την ταλαιπωρία! Γιατί όταν δεν μπορεί το τάδε υπουργείο με το δείνα δημαρχείο, ή τελωσπάντων οι φορείς που υπ’ ευθύνη τους πραγματοποιείται ένα δημόσιο έργο, δεν καταφέρνουν να έρθουν σε μία συνεννόηση για την σωστή οργάνωση των εργασιών, τότε συμβαίνει αυτό που έχουμε ζήσει και θα ζήσουμε όλοι μας ουκ ολίγες φορές! Να έρχετε ένας εκσκαφέας τη μία μέρα, να σκάβει πέντε λάκκους και να φεύγει. Να έρχετε την επόμενη μέρα μια μπουλτόζα και με το χώμα να κλείνει τις τρύπες της προηγούμενης μέρας και ένας άλλος εκσκαφέας να ανοίγει άλλες. Την επομένη να έρχετε ένα συνεργείο και να περνάει σωλήνες στις τρύπες αυτές και στη συνέχεια μια μπουλτόζα να τις κλέινει και να στρώνουν οδόστρωμα. Κι εκεί που λες «επιτέλους τελείωσαν» μετά από δύο μέρες σε ξυπνάει ο εκκωφαντικός θόρυβος από το γεωτρύπανο που σκίζει το φρέσκο οδόστρωμα για να έρθει ένας άλλος εκσκαφέας να σκάψει για να έρθει ένα άλλο συνεργείο να βγάλει του προχθεσινούς σωλήνες για να βάλει άλλους! Και μην μου πείτε ότι υπερβάλλω! Το έχετε δει με τα μάτια σας! Για παράδειγμα οι γειτονιές του Παραλιμνίου είναι σκαμμένες σχεδόν τρεις εβδομάδες και κατά καιρούς έρχονται 2-3 εργάτες και «παίζουν» μέχρι να έρθει η ώρα να σχολάσουν, ενώ η περίφημη Λεωφόρος 1ης Απριλίου είναι σκαμμένη περίπου έξι μήνες! Και το τραγικό είναι ότι κανένας από τους αρμόδιους, πόσο μάλλον οι εργάτες και αυτοί που τους επιβλέπουν, δεν νοιάζονται ούτε στο ελάχιστο για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες θα μπορέσουν να έχουν πρόσβαση είτε στα σπίτια τους, είτε στα καταστήματά τους, είτε ακόμα και στο δρόμο που βρίσκεται το σπίτι τους! Και τι εννοώ; Επί δύο μέρες όλο ο δρόμος μπροστά από την πολυκατοικία που μένω ήταν σκαμμένος σε όλο το μήκος του με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρόσβαση των κατοίκων στο χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας και αυτό χωρίς προειδοποίηση! Δηλαδή, αν είχες προλάβει να βγεις απο το χώρο στάθμευσης είχε καλώς, μπορούσες να το βάλεις στον παράλληλο δρόμο και να περπατήσεις. Αν δεν είχες προλάβει να βγεις πριν αρχίσει το σκάψιμο τότε την έβαψες! Και το ακόμα πιο τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Ότι αυτούς τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για όλα αυτά τα τραγελαφικά γεγονότα τους έχουμε βάλει εμείς στη θέση που βρίσκονται με την ψήφο μας που κάθε φορά ρίχνουμε στην κάλπη σαν να είναι σκουπιδάκι! Με λίγα λόγια κάθε φορά που ψηφίζουμε παίρνουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας. Και γιατί το κάνουμε αυτό κάθε φορά; Γιατί τον μέσο κύπριο πολίτη δεν τον ενδιαφέρει αν ο πρόεδρος, ο δήμαρχος, ο βουλευτής ή ο οποιοσδήποτε αργόσχολος είναι άξιος να βρίσκεται στη θέση που απλόχερα του χαρίζουμε αλλά το αν είναι του κόμματος! Και αν διαλέγαμε το κόμμα για την αξία των πρεσβευτών του ή τις θέσεις του απέναντι στα διάφορα ζητήματα θα το δεχόμουν. Αλλά το γεγονός ότι διαλέγουμε το κόμμα που τυφλά, και καλύτερα να πω σαν πρόβατα, υποστηρίζουμε επειδή αυτό υποστήριζαν οι γονείς μας ή επειδή η ομάδα που υποστηρίζουμε στο ποδόσφαιρο είναι το Αποέλ ή η Ομόνοια τότε κακό του κεφαλιού μας! Και αν το μέγιστο πρόβλημά μας ήταν το σκαμμένα οδοστρώματα θα ήταν υπερβολικά τα παραπάνω λόγια και άνευ σημμασίας. Το γεγονός, όμως, ότι με την ίδια αναισθησία και ανευθυνότητα χειρίζονται και τα σοβαρότερα προβλήματα του τόπου μας όπως είναι η ανεργία και η οικονομική κατρακύλα, όπως, και το μέγιστο όλων, το κυπριακό ζήτημα και τα τουρκικά στρατεύματα που επί 36 χρόνια κρατούν το 37% της πατρίδας μας, θα έπρεπε να μας βάλει σε σκέψεις την επόμενη φορά που θα σταυρώσουμε το αντίστοιχο τετραγωνάκι στο ψηφοδέλτιο και θα το ρίξουμε στην κάλπη!
Η τουρκική σημαία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου!
«Αυτοί» που εισέβαλαν με τη βία στο νησί μας, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα, σκοτώνοντας και λεηλατώντας, συνεχίζουν τα τελευταία 37 σχεδόν χρόνια όχι μόνο να κρατούν το μισό μας νησί αλλά να επιδυκνείουν κάθε φορά την βαρβαρότητα και την έλλειψη κάθε καλής διάθεσης για ειρήνη και συμφιλίωση! Μόνο τον τελευταίο καιρό έχουμε να απαρυθμίσουμε πολλά γεγονότα τα οποία έπρεπε να μας εξεγέρσουν ως Κύπριους και ως Έλληνες: διέκοψαν τη θεία λειτουργεία σε εκκλησία των κατεχομένων και συνέλαβαν ευρωβουλευτές οι οποίοι κρατήθηκαν παράνομα στις φυλακές του ψευδοκράτους! Στο παρελθόν σκότωναν στρατιώτες μας που φυλούσαν τα σύνορά μας και στις συνομιλίες του Κυπριακού τονίζουν ευθαρσώς την αδιαλλαξία τους για κάθε συμβιβασμό και για κάθε βήμα προς την ειρήνη! Και γιατί άλλωστε επιδιώξουν ειρήνη; Τα πάντα είναι θέμα δράσης αντίδρασης, για όσους γνωρίζουν από φυσική, ή όπως λέει ο λαός «βρίσκουν και κάμνουν»! Όταν οι Τούρκοι βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν κυπριακό λαό αποχαυνωμένο και απέναντι από κυβερνώντες αραχτούς στις καρέκλες της εξουσίας, βρίσκω απολύτως δικαιολογημένη την στάση τους! Όταν ο κυπριακός λαός έχει ξεχάσει και σε κάθε είδηση τουρκικής πρόκλησης γυρνάει σελίδα στην εφημερίδα ή αλλάζει κανάλι, μονολογώντας «και τι να κάνουμε», όταν ο πρόεδρος μας δηλώνει ότι θέλει να λύσει το κυπριακό τρώγοντας ψάρι με τον Έρογλου στις όχθες του Βοσπόρου, όταν τους σφίγγουμε τα χέρια σε κάθε συνάντηση και περιμένουμε σαν πεινασμένα σκυλάκια να μας ρίξουν ένα κοκκαλάκι, τότε πώς περιμένετε η Τουρκία να μας πάρει στα σοβαρά; Και όταν ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου υψώνει στις αθλητικές εγκαταστάσεις την τουρκική σημαία γιατί «το απαιτεί το πρωτόκολλο σε πανεπιστημιακούς αγώνες», πώς περιμένουμε να πάψει να υπάρχει η τουρκική σημαία χαραγμένη στην πλαγιά του Πενταδάχτυλου; Όταν επί 36 ολόκληρα χρόνια κάθε φορά που αντικρίζουμε την τουρκική σημαία να κυμματίζει σε κάθε γωνιά της παλιάς Λευκωσίας και γυρνάμε με αποστροφή το βλέμμα, υποκρινόμαστε; Όταν είχαμε αναγάγει σε ήρωα τον Ισαάκ και τον Σολωμού που έδωσαν τη ζωή τους για να κατέβει η τουρκική σημαία από τον ιστό στη Δερύνεια, το κάναμε για να μας δώσουν συγχαρητήρια; Όταν κρεμμάζουμε στις εθνικές μας εορτές την Κυπριακή και Ελληνική σημαία στα μπαλκόνια των σπιτιών μας, το κάνουμε για να μην μας πουν προδότες; Τι σημμασία έχουν όλες αυτές οι κινήσεις όταν πίσω από αυτές έχει χαθεί η ουσία; Οι κυβερνώντες, ακόμα και ο κυπριακός λαός, έχουν την εντύπωση ότι η Τουρκία άνοιξε τα οδοφράγματα σαν κίνηση καλής θελήσεως ή μήπως για να «απολαύσει» την αναισθησία του Κυπριακού λαού και να τονίζει με την μελλοντική της στάση απέναντί μας το πόσο πρόβατα μας θεωρεί; Μόνο τις πρώτες μέρες αυτής της κίνησης δείξαμε τον πατριωτισμό μας και την αγάπη μας για την πατρίδα μας, που περιμέναμε ώρες ολόκληρες με αγωνία και δάκρυα στα μάτια για να περάσουμε «απέναντι» και να δούμε, μετά από τόσα χρόνια, τα σπίτια μας, τα μνημεία μας, τα χωριά μας και τις παραλίες μας! Γιατί όταν πέρασε ο πρώτος αναβρασμός το γυρίσαμε στις βόλτες και στα ψώνια, στα καζίνα και στα τουρκικά κεμπάπ! Ήθελα να ‘ξερα: Καθε φορά που κάθε ένας από εσάς που περνάει απέναντι όχι για να δει το σπίτι του ή να προσκυνήσει στην εκκλησία του χωριού του αλλά για να κάνει βόλτα στη συνέχεια της οδού Λήδρας, για να αγοράσει φτηνά τσιγάρα ή για να φάει στις ταβέρνες τις Κερύνειας, γύρισε ποτέ να προσέξει το μνημείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που στήθηκε λίγο πριν το οδόφραγμα της Λήδρας, τη φωτογραφία του παιδιού που κρατάει στα χέρια τη φωτογραφία των σκοτωμένων του γονιών, τις εκατοντάδες φωτογραφίες των αγνοουμένων μας; Σκέφτηκε ποτέ την επίσκεψη που έκανε μικρός με το σχολείο στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας; Μέσα σε όλα αυτά που επισκέπτεται σαν τουρίστας στα κατεχώμενα εδάφη μας επισκέφθηκε ποτέ τις ρημαγμένες εκκλησίες που μετατράπηκαν σε σταύλους; Επισκέφθηκε ποτέ το Πέντε Μίλι στο οποίο στήθηκε ένα μνημείο που υμνεί την δύναμη των τούρκων κατακτητών; Επισκέφθηκε ποτέ την Αμμόχωστο για να δει ότι στα τείχη της παλιάς πόλης κρεμμάστηκαν αφίσες που διαφημίζουν στριπτιτζάδικα και νυχτερινά κέντρα; Ή το μόνο που βλέπει είναι τα λουλούδια που φυτεύτηκαν στο οδόφραγμα για να κάνουν πιο ευχάριστη την είσοδό μας στα κατεχώμενα και τα πολύχρωμα πανό με τα οποία κάλυψαν τα ερείπια της Νεκρής Ζώνης; Και αυτά δεν έγιναν από τους «απέναντι», έγιναν από εμάς! ΕΜΕΙΣ φυτέψαμε τα λουλούδια, ΕΜΕΙΣ βάλαμε τα πολύχρωμα πανό, ΕΜΕΙΣ κρύψαμε πίσω από το κουβούκλιο της αστυνομίας τις φωτογραφίες των αγνοουμένων και ΕΜΕΙΣ πετάμε αποτσίγαρα στο μνημείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Και σας ερωτώ: γιατί αποδεχόμαστε το γεγονός ότι είμαστε θύματα; Γιατί αποδεχόμαστε την τουρκική εισβολή με τις πράξεις και την στάση μας; Τους χρωστάμε κάτι; Όχι! Αυτοί μας χρωστάνε: τους νεκρούς μας, τους αγνοουμένους μας, τους γονείς μας, τα παιδιά μας! Γιατί δεν σταματάμε να περνάμε απέναντι; Γιατί δεν γινόμαστε πιο ψυχροί και αδιάλλαχτοι στις συνομιλίες για το Κυπριακό; Γιατί δεν σταματάμε να προσλαμβάνουμε παράνομα τουρκοκύπριους και έποικους; Γιατί σταματήσαμε να διαδηλώνουμε ειρηνικά στα οδοφράγματα στις επετείους της Τουρκικής εισβολής; Γιατί έχουμε χάσει το ήθος και την αξιοπρέπειά μας; Γιατί έχουμε χάσει την εθνική μας υπερηφάνια; Γιατί γινόμαστε πιόνι στα χερια των Τούρκων; Γιατί θέλουμε να γίνουμε φίλοι με τους Τούρκους; Αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων; Αυτή θέλετε να είναι η Κύπρος του μέλλοντος; Σε αυτή την Κύπρο θέλετε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας;
- Μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 24ης Μαρτίου 2011 της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος»
Cyprus Insight 