Welcome to Stockholm!

Welcome to Stockholm. Thank you for travelling with us. Have a nice day! Επιτέλους μετά από επτά ώρες στο αεροπλάνο, τρεις ώρες αναμονής σε αεροδρόμια, δύο σταθμούς και δύο πλαστικά γεύματα στον αέρα φτάσαμε στη Στοκχόλμη! Το αεροδρόμιο στα λευκά και η αναγραφόμενη θερμοκρασία στην μικροσκοπική τηλεόραση του αεροπλάνου να προειδοποιεί για το κρύο που θα αντιμετωπίσουμε:  Μείον 5. «Εντάξη, και στο βουνό μια φορά που είχα πάει στην ορεινή Αρκαδία είχε 5 βαθμούς υπό το μηδέν και το αντιμετώπισα μια χαρά!» Έλα, όμως που η Σουηδία βρίσκεται μια ανάσα από τον Βόρειο Πόλο και το κρύο έρχεται κατευθείαν από ‘κει φρέσκο και λαχταριστό! Το χοντρό παλτό, η εσωθερμική μπλούζα, η μάλλινη ζακέτα, το εσωθερμικό σώβρακο μέχρι τους αστραγάλους, οι μάλλινες κάλτσες, οι μπότες με την γούνινη επένδυση, τα μάλλινα κασκόλ και σκούφοι αποδείχτηκαν πολύ φτωχά μπροστά στον ψυχρό αέρα που διαπερνούσε τα σοκάκια της πόλης! Ακόμα και το θαλασσινό νερό που περιβάλλει τα δεκάδες νησάκια πάνω στα οποία είναι χτισμένη η πόλη, ήταν παγωμένο και οι εκατοντάδες πάπιες και κύκνοι τσιμπολογούσαν τον πάγο ψάχνοντας με απορία: «Πού να πήγε το νερό που πριν λίγες μέρες υπήρχε εδώ;». Σε κάποια σημεία πάνω από τον πάγο έστρωσε χιόνι με αποτέλεσμα οι όχθες της πόλης να έχουν ενωποιηθεί με τη θάλασσα κάτω από ένα κάτασπρο πέπλο χιονιού! Ο ήλιος κάπου στον ορίζοντα χαμηλά και σε μικρή απόσταση από την γη φώτιζε την πόλη δημιουργώντας μια παράξενη ατμόσφαιρα με έντονες σκιές και εκτυφλωτικές αντανακλάσεις στα παράθυρα των κτιρίων και στο στρώμα πάγου που είχε σκεπάσει ακόμα και τα οδοστρώματα! Οι Σουηδοί, όμως, ψύχραιμοι: Μητέρες με τα μωρά τους στο τροχοκάθισμα να απολαμβάνουν την βόλτα τους, γιαγιάδες αγκαζέ με τις ηλικιωμένες φιλενάδες τους και τα μπαστούνια ανα χείρας να κόβουν βόλτες  και νέοι με αθλητική περιβολή να κάνουν το καθημερινό τους τζόκινγκ στο χιονισμένο πάρκο. Ανέμελοι και ψυχροί, αμίλητοι κι αγέλαστοι! Τώρα επαληθεύονται στο μυαλό μου όλοι αυτοί που λένε για τους ψυχρούς βόρειους λαούς. Ψυχροί σε όλα! Θερμοκρασία περιβάλλοντος, θερμοκρασία σώματος και θερμοκρασία καρδιάς υπό το μηδέν. Αποφεύγουν να μιλούν στο δρόμο στους περαστικούς, οι μαγαζάτορες δεν χαιρετούν τους πελάτες τους, δε λένε ευχαριστώ  ούτε παρακαλώ, σε σπρώχνουν στο δρόμο σαν να μην υπάρχεις, δε σου λένε συγνώμη αλλά ούτε γυρνάνε να σε κοιτάξουν, χαμογελάς στη ρεσέψιονιστ του ξενοδοχείου και αυτή σε κοιτάει απορρημένη! Οι μόνοι που μας χαμογέλασαν και καταδέχτηκαν να μιλήσουν μαζί μας ήταν ένας ταξιτζής από το Ιράν, ένας δεύτερος ταξιτζής από την Τουρκία, μία πωλήτρια από το Σουδάν και μία αεροσυνοδός από την Αυστρία!  Είχα αρχίσει να απορώ γιατί κατηγορούν εμάς τους Κύπριους ότι είμαστε βλάχοι και άξεστοι! Ακόμη κι εμείς πολλές φορές ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε την καταγωγή μας. Ντρεπόμαστε που δεν είμαστε ευρωπαίοι και τις τελευταίες δεκαετίες πασχίζουμε με αγωνία να τους μοιάσουμε! Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας έβγαλα το παλτό και σήκωσα τα μανίκια. Ο ήλιος είχε φτάσει στο ζενίθ του ψηλά στον ουρανό κι εγώ έβγαλα τα γυαλιά ηλίου από την τσάντα. Η κυρία που περίμενε τις αποσκευές της δίπλα μου μου χαμογέλασε κι εγώ την βοήθησα να κατεβάσει την βαλίτσα της από τον ημάντα. Ο αστυνομικός που έλεγξε το διαβατήριό μου με καλωσόρισε και ο ταξιτζής με χτύπησε ελαφρά στην πλάτη και μου άνοιξε την πόρτα να μπω στο ταξί. Τρανταχτά γέλια με έκαναν να γυρίσω: δύο υπάλληλοι του αεροδρομίου απολάμβαναν το διάλειμμα τους στη λιακάδα πίνοντας καφέ. Ο ταξιτζής άνοιξε το παράθυρο και με φωνή καμπάνα και κορνάροντας συνθηματικά χαιρέτισε ένα άλλο διερχόμενο ταξί. Ένα ζευγάρι μπροστά στο ανοιχτό πορτ μπακάζ με τις βαλίτσες ανα χείρας ανταλλάζει φιλιά χαράς! Βγαίνοτας στον αυτοκινητόδρομο φάνηκε  από μακριά η θάλασσα, οχι παγωμένη αλλά μπλε! «Πόθθεν έρκεσαι φίλε μου;», με ρωτά ο ταξιζής. Αλλά δεν με ενόχλησε ούτε ο εννικός ούτε ο δυνατός ήχος της βαριάς φωνής του! Και γιατί άλλωστε; Μεγαλώσαμε σε ένα τόπο με ήλιο, θάλασσα, μουσική και καλό φαγητό και με τον τόνο της φωνής μας, το τρανταχτό μας γέλιο και τους άξεστους τρόπους μας δηλώνουμε πόσο ανοιχτόκαρδοι και ανοιχτοχέρηδες είμαστε. Ακόμα και η κυπριακή διάλεκτος με τις παράξενες λέξεις που κομπλεξικά χαρακτηρίζουμε χωριάτικες και ξεπερασμένες δηλώνουν αυτό που είμαστε. Κύπριοι! Άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα, άνθρωποι με ιδιοτροπίες και παραξενιές αλλά άνθρωποι  που ξέρουν να ζουν, άνθρωποι που αγαπούν την οικογένειά τους, τους φίλους και τους συνανθρώπους τους, άνθρωποι φιλόξενοι και άνθρωποι που μεγάλωσαν κάτω από τον καυτό ήλιο. Και αυτό φαίνεται στις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια και τα αυλάκια στα μάγουλα από το χαμόγελο. Μέχρι να πάω σπίτι είχα βγάλει και την ζακέτα. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και κάθισα στη βεράντα. Ένιωσα το ίδιο χαρούμενος όσο ήμουν όταν άρχιζε το ταξίδι στη Σουηδία. Αλλά τώρα είμαι σπίτι μου. Εδώ που νιώθω οικεία, ζεστά και άνετα. Η γειτόνισσα βγαίνει στο μπαλκόνι και κουνόντας τα χερια με καλωσορίζει. Welcome to Larnaka. Thank you for travelling with us. Have a nice day!